Οι καταγγελίες γυναικών για σεξιστικές επιθέσεις σε βάρος τους ξεδιπλώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς κάνοντας τους πλούσιους (εκ)βιαστές και την κυβέρνηση τους να χάνουν τον ύπνο τους. Τίποτα δεν μπορεί να αποκρύψει το συσχετισμό των περιστατικών σεξιστικής βίας με την εργοδοτική αυθαιρεσία. Αναδεικνύεται ολοζώντανα ο ζωτικής σημασίας ρόλος των εργατικών σωματείων σε αυτή τη μάχη. Γι’ αυτό η φετινή 8 Μάρτη μπορεί να αποτελέσει μία μαζική, συντονισμένη, απεργιακή γροθιά – απάντηση στους βιασμούς, τις παρενοχλήσεις, την ανισότητα και τις σεξιστικές διακρίσεις.
Οι γυναίκες στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων έχουν πληγεί δυσανάλογα. Η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχει επιφέρει διάλυση των δημόσιων κοινωνικών δομών και οι γυναίκες βρίσκονται να καλύπτουν εθελοντικά, δωρεάν και «αθόρυβα» όλες τις ανάγκες της κοινωνικής στήριξης και πρόνοιας, παιδιά, ηλικιωμένους, ασθενείς της κάθε οικογένειας, παρέχουν από ψυχολογική υποστήριξη μέχρι κάθε είδους φροντίδα, που λογίζεται στην ιδιωτική σφαίρα στον «αόρατο» χώρο του σπιτιού.
Εν μέσω της πανδημικής κρίσης, είτε εργαζόμαστε στο σπίτι, είτε εργαζόμαστε εκτός σπιτιού, σηκώνουμε ένα μεγάλο βάρος της πανδημίας και του εγκλεισμού, την ίδια στιγμή που η έμφυλη βία έχει αυξηθεί ραγδαία φανερώνοντας ότι το σπίτι για πάρα πολλές από εμάς δεν αποτελεί ασφαλή χώρο. Την προηγούμενη χρονιά οι γυναικοκτονίες, βιασμοί και επιθέσεις αυξήθηκαν χωρίς προηγούμενο, χωρίς όμως να σταματήσει η μετακύλιση της ενοχής στο θύμα και η διαστρέβλωση από τα ΜΜΕ, που χαρακτήριζαν τα γεγονότα «εγκλήματα πάθους». Τέλος, το νομοσχέδιο που έρχεται να “μεταρρυθμίσει” το οικογενειακό δίκαιο, επιβάλλοντας την υποχρεωτική συνεπιμέλεια ουσιαστικά αναιρεί τη δυνατότητα τα παιδιά να μεγαλώσουν μακριά από προβληματικές συμπεριφορές εντός σπιτιού, οι οποίες μπορεί να έχουν οδηγήσει και στο διαζύγιο. Ο κακοποιητής θα έχει πλέον λόγο σε ότι αφορά τη ζωή και το μέλλον όχι μόνο των παιδιών, αλλά και της πρώην συζύγου.
Φέτος, η 8 Μάρτη μας βρίσκει εν μέσω ενός συγκλονιστικού κινήματος καταγγελιών περιστατικών έμφυλης βίας. Όλο και περισσότερες γυναίκες έχουν βγει ανοιχτά και μιλάνε για σεξουαλικές επιθέσεις που έχουν δεχτεί είτε στον χώρο της εργασίας τους είτε στις σχολές τους, με αφορμή καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου. Παρ’ όλη αυτή την καχυποψία, η ανακοίνωση της έδωσε το βήμα για να ανοίξει ο ασκός των καταγγελιών στον χώρο του θεάτρου και του θεάματος συλλήβδην, ένας χώρος μέσα στον οποίον η κουλτούρα του σεξισμού , των παρενοχλήσεων και των βιασμών είχε φέρει πλήθος γυναικών , εργαζόμενων ηθοποιών υπό της εξουσίας της κάθε «καλλιτεχνικής αυθεντίας», φέρνοντας και την υπόθεση Λιγνάδη στην επιφάνεια. Μία, μάλλον όχι τόσο μεμονωμένη, περίπτωση που σκοπίμως η κυβέρνηση και απέκρυπτε αλλά και ενθάρρυνε με τη θέση εξουσίας και αναγνώρισης που του είχε προσφέρει.
Αυτή η έκρηξη καταγγελιών ήρθε να συνταράξει την κοινωνία μας και να σηματοδοτήσει τη στιγμή που οι θύτες και οι καταπιεστές παρενόχλησης και κακοποίησης θα δικάζονται και θα καταδικάζονται για τις πράξεις τους, τη στιγμή που τα θύματα θα πάψουν να φοβούνται, επειδή θα τις πιστεύουμε όλες, επειδή οι ερωτήσεις «γιατί τώρα;» θα γίνουν η κατάφαση «ΝΑΙ ΤΩΡΑ».
Για όλους τους παραπάνω λόγους στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων, σωματείων, συλλόγων και οργανώσεων στα πλαίσια της φεμινιστικής απεργίας. Για να νικήσουμε το φόβο, να καταγγείλουμε ότι μας καταπιέζει, μέχρι την εξάλειψη κάθε έμφυλης ανισότητας και εκμετάλλευσης.
8 ΜΑΡΤΗ - Απεργούμε και Διαδηλώνουμε - Κλαυθμώνος 1μμ
