Το νομοσχέδιο που θα κατατεθεί τέλη του μήνα στη Βουλή έρχεται ουσιαστικά να θέσει αδικαιολόγητα όρια στην συμμετοχή, εκλογή και άρα εκπροσώπηση διαφορετικών φωνών στο εσωτερικό των Δήμων, με πρόσχημα την καλύτερη “κυβερνησιμότητα” των Ο.Τ.Α.
Καταρχήν, η κατάργηση της απλής αναλογικής, μέτρου που πάγια διασφάλιζε τη δημοκρατική εκπροσώπηση όλων των κοινωνικών και πολιτικών φωνών εντός κάθε Δημοτικού Συμβουλίου. Το μέτρο εκλογής κάθε παράταξης αυξάνεται στο 3% ώστε να “πετιούνται” εκτός παρατάξεις που, αν και μειοψηφικά, εκπροσωπούν κοινωνικά, πολιτικά ή βάσει θεματικών μερίδα των κατοίκων και προσφέρουν τελικά μόνο πλούτο στη συζήτηση και στα πεδία δράσης των Δ.Σ.
Οι δημοτικοί σύμβουλοι μειώνονται αντίστοιχα, και έτσι ισχυροποιείται η θέση και το πεδίο εξουσίας των “πρώτων” παρατάξεων και μειώνεται δραστικά η ύπαρξη δυνάμεων ελέγχου των αποφάσεων αλλά και η διαφάνεια των διαδικασιών. Εν τέλει, περιορίζοντας την δυνατότητα εκλογής, περιορίζεται και η κάθε δυνατότητα εκπροσώπησης και έμμεσης συμμετοχής μεγαλύτερου κομματιού των δημοτών, καθώς θα πριμοδοτούνται οι “λίγοι”, χιλιάδες ψήφοι θα πετιούνται κανονικά στο καλάθι των αχρήστων.
Επανέρχεται με το παρόν νομοσχέδιο η πενταετής θητεία. Τι μας λέει γι αυτό η συγκριτική πολιτική ιστορικά; Σε καθεστώτα που διενεργούνται σπανιότερα εκλογικές αναμετρήσεις συναντάμε και τους χαμηλότερους δείκτες “δημοκρατικότητας”. Προφανώς την κυβέρνηση δε την ενδιαφέρει η δημοκρατική λειτουργία των Ο.Τ.Α., παρά μόνο να “πριμοδοτεί” τους εκλεκτούς του κόμματος της υποψηφίους, να περιορίζει όσο μπορεί τη δυνατότητα δυναμικής παρέμβασης αντιπολιτευτικών δυνάμεων στο εσωτερικό των Δ.Σ. έτσι ώστε οι Δήμοι ουσιαστικά να λειτουργούν ως κυβερνητικοί εταίροι, εντελώς εναρμονισμένα με τα σχέδια της εκάστοτε κυβέρνησης και εντελώς διεκπεραιωτικά ως προς αυτές, ώστε να υποτιμηθεί, τελικά και περεταίρω η αυτονομία τους.
Επικαλούνται, σαν αιτιολόγηση της θεσμοθέτησης αυτών των μέτρων, την “κατά καιρούς ακυβερνησία των Δήμων”, στις περιπτώσεις που δεν έχει εξασφαλιστεί η αναγκαία πλειοψηφία σε ένα συνδυασμό. Πως συμβαίνει αυτό, ρωτάμε εμείς, εφόσον η ίδια κυβέρνηση έχει ήδη προβλέψει για την “επίλυση” τέτοιων περιπτώσεων την αύξηση των αρμοδιοτήτων των οικονομικών επιτροπών, οι οποίες αποφασίζουν με την αναγκαία πλειοψηφία;
Αν παραμένει κάποια απορία σε σχέση με τους όρους αποκλεισμού φωνών, το νομοσχέδιο Βορίδη ξεκαθαρίζει ακόμα περεταίρω το τοπίο. Οι δημοτικές παρατάξεις θα έχουν περιθώριο κατάθεσης ψηφοδελτίων πλέον τέσσερις μήνες πριν την εκλογική διαδικασία. Ένα χρονοδιάγραμμα που ταιριάζει μόνο σε καθεστωτικές δυνάμεις, με πάγιους υποψηφίους και σχέσεις εξουσίας στην τοπική κοινωνία. Θέτει τη συγκρότηση των εκλογικών κατεβασμάτων εκτός της προεκλογικής περιόδου, μιας περιόδου όπου η συζήτηση-καλώς θα λέγαμε- εμπλουτίζεται και “φουντώνει” μεταξύ δημοτών και υποψηφίων, οι θέσεις των παρατάξεων δημοσιοποιούνται αντικειμενικά περισσότερο και - δυστυχώς περισσότερο τότε - ο/η δημότης αποφασίζει ποια δύναμη τον/την εκφράζει. Πέρα και έξω, λοιπόν, από όλη αυτή την πολιτική διαδικασία, η συγκρότηση ψηφοδελτίων θα μετατρέπεται σε μια διαδικασία κλεισμένη στο εσωτερικό παγιωμένων παρατάξεων και εντελώς κλειστή προς τους ίδιους τους δημότες.
Αν μας είχαν μείνει ακόμα κάποιοι ενδοιασμοί σε σχέση με την αντιδημοκρατικότητα του νομοσχεδίου, έρχεται το τελικό χτύπημα. Το κόστος υποψηφιότητας (δημοτικού συμβούλου) από τα 50€ ανέρχεται στα 80€. Δεν χρειάζεται να ειπωθούν μεγάλες αναλύσεις για το συγκεκριμένο μέτρο, απλά και μόνο η αναφορά στη λογική της “αριστοκρατίας” όσον αφορά την ενεργή συμμετοχή στα τεκταινόμενα των δήμων. Όποιος δεν τα διαθέτει, δεν θα μπορεί. Ή μάλλον θα παραμένουν ικανοί να αντεπεξέλθουν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα παρατάξεις και υποψήφιοι που “τα παραέχουν”, είτε είναι γνωστές οι πηγές αυτής της ευκολίας, είτε ευκόλως εννοούμενες. Οι πραγματικά ανεξάρτητες παρατάξεις δε θα έχουν καμία δυνατότητα κάλυψης αυτού του υπέρογκου ποσού, ενώ τελικά, εκτός από τρόπος περιορισμού των υποψηφιοτήτων αποτελεί και πανούργο, θα λέγαμε εμείς, τρόπο φορολόγησης της συμμετοχής στις δημοτικές εκλογές.
Αυτό
το νομοσχέδιο έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά νόμων που κατατέθηκαν και
ψηφίστηκαν εν μέσω πανδημίας, με κυβερνητικούς περιορισμούς στη δυνατότητα της
λαϊκής έκφρασης ή/και εναντίωσης, και με εκκωφαντική απουσία οποιουδήποτε
δημόσιου διαλόγου.
Όπως ακριβώς συνέβη και με τους νόμους - τέρατα (σε εύρος-περιεχόμενο-σκοπό μεταρρυθμίσεων) για την εκπαίδευση, τα εργασιακά, τον πτωχευτικό νόμο, η κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει τις τεράστιες ελλείψεις και λάθη της στη διαχείριση- ή καλύτερα την έλλειψη οποιασδήποτε διαχείρισης- της πανδημίας και περνάει μαζεμένα νόμους με τη λογική “τώρα που προλαβαίνω”, δεδομένων και των κλυδωνισμών του τελευταίου διαστήματος
Θέλουμε περισσότερη δημοκρατία και όχι καρατόμηση της από το τσεκούρι του Βορίδη.
